'ระหว่าง ทางฝัน' // Between Dream

ชีวิตของคนเราต่างมีเส้นทางที่ต้องเลือกเดิน ต่างคนต่างมีจุดหมายที่ฝันใฝ่

ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้สักกี่ความพยายามหรือสักกี่ความมุ่งมั่น หรือจะต้องพบกับอุปสรรคใดบ้าง

กว่าจะไปถึงฝั่งฝัน แต่ฉันเชื่อเหลือเกินว่าหากเราไม่ยอมแพ้ สักวันหนึ่งเราต้องไปถึงจุดหมายได้อย่างภาคภูมิใจ

             ฉันเองก็เป็นหนึ่งคนที่พกพาความฝันติดตัวมาตั้งแต่เด็กๆ จนปัจจุบันนี้ ฉันก็ยังคงเดินทางอยู่ระหว่างทางฝัน

ความฝันของคนเรานั้นมีขั้นตอน และจำเป็นต้องใช้เวลา ระยะทางของความฝันอาจจะดูยาวไกล บางคนมองแต่จุดหมายปลายทาง จนลืมไปว่าระหว่างทางที่เรากำลังเดินทางอยู่นั้นก็มีค่ามหาศาล เหตุการณ์ที่ค่ายแนะแนวการศึกษาและจิตอาสาพัฒนาชนบทที่จังหวัดเชียงราย ทำให้ฉันมองเห็นตัวตนเมื่อครั้งอดีต และชีวิตการเดินทางระหว่างทางฝันขึ้นมาอย่างน่าประทับใจ

ฉันได้มีโอกาสเดินทางไปค่ายแนะแนวการศึกษาและจิตอาสาพัฒนาชนบทที่จังหวัดเชียงราย ซึ่งเป็นค่ายอาสา

ของกลุ่มอิสระ โดยนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ จัดขึ้นเพื่อต้องการแนะนำรายละเอียดการสอบเข้ามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ รวมถึงประวัติความเป็นมาของมหาวิทยาลัยให้แก่น้องๆ ที่อยู่ต่างจังหวัด โดยประธานค่ายมีความมุ่งมั่นที่จะมาแนะแนวโรงเรียนเก่าของตนเอง คือน้องๆ ที่โรงเรียน ยางฮอมวิทยาคม ตำบลยางฮอม อำเภอขุนตาล จังหวัดเชียงราย สมาชิกค่ายที่ร่วมเดินทางไปด้วยกันมีทั้งหมดประมาณ ๕๐ คน ตลอดการเดินทางส่วนใหญ่จะมีปัญหาเรื่องการจัดสรรเวลา ทำให้เราเดินทางมาถึงโรงเรียนช้ากว่ากำหนดเล็กน้อย

              เมื่อก้าวเท้าลงมาจากรถฉันก็สัมผัสได้ถึงอากาศอันเหน็บหนาว บริเวณรอบๆ รายล้อมไปด้วยธรรมชาติอันอุดมสมบูรณ์ซึ่งหาได้ยากจากเมืองกรุง หลังจากชื่นชมธรรมชาติเสร็จสรรพ ทุกคนรีบจัดแจงทำธุระส่วนตัวกันให้เสร็จเรียบร้อย เพื่อเตรียมตัวต้อนรับน้องๆ ที่จะมาแนะแนวการศึกษาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ถึงแม้จะมีอาการงัวเงียปนเปออยู่บ้างจากการเดินทาง

             น้องๆ เริ่มทยอยกันมาอย่างประปราย มีตั้งแต่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๔ ถึง ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๖ โดยส่วนใหญ่จะเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๖ เพราะเป็นช่วงวัยที่กำลังก้าวต่อความฝันจุดใหญ่อีกจุดหนึ่งของชีวิต สายตาแห่งความมุ่งมั่น ฉายแววออกมาจนฉันสามารถสัมผัสได้ แม้ว่าวันนี้น้องๆ จะมาร่วมกิจกรรมกันไม่มาก ประมาณ ๕๐ กว่าคน เพราะวันที่เรามาจัดกิจกรรมเป็นวันเสาร์ คือวันหยุดของโรงเรียน ตอนแรกฉันยอมรับเลยว่าผิดหวังเล็กน้อยที่น้องๆ มาน้อย แต่แล้วความรู้สึกกลับตรงกันข้าม ฉันกลับรู้สึกว่าพวกเราซึ่งอยู่ในฐานะรุ่นพี่นั้นมีความใกล้ชิด และผูกพันกับน้องๆ ได้ง่ายขึ้น และน้องๆ ที่มาทุกคนล้วนมาด้วยใจจริง คือตั้งใจมาฟังคำแนะนำจากพวกเราจริงๆ

             กิจกรรมแรกของวันนี้ ฝ่ายสันทนาการของค่ายก็เริ่มปฏิบัติหน้าที่ จัดกิจกรรมกระชับความสัมพันธ์ระหว่างพี่กับน้องเพื่อสร้างความคุ้นเคย และลดช่องว่างระหว่างวัย และต่อไปก็เป็นช่วงวิชาการ คือ การแนะนำประวัติความเป็นมาของมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ และแนะแนวน้องๆ เกี่ยวกับรายละเอียดการสอบเข้าคณะต่างๆ น้องๆ คนไหนสนใจคณะไหนเป็นพิเศษก็จะเข้ามาพูดคุยกับพี่ๆ ที่เรียนคณะนั้นๆ ฉันยืนมองภาพแห่งความประทับใจด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม พร้อมกับเก็บภาพเหล่านั้นลงบนกล้องถ่ายรูปคู่ใจ สายตาของน้องๆเหล่านั้นทำเอาฉันตกอยู่ในภวังค์ของห้วงอดีตอีกครั้ง ราวกับเวลาในวัยเด็กช่วงมัธยมปลายย้อนกลับมาเยือนอีกครา ภาพความทรงจำพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย ความมุ่งมั่นตั้งใจที่จะสอบเข้าคณะ และมหาวิทยาลัยที่ใฝ่ฝัน แม้ว่าบางทีจะเคยรู้สึกเหน็ดเหนื่อย หรือท้อแท้ แต่ฉันก็ไม่เคยคิดท้อถอย จากเด็กต่างจังหวังคนหนึ่ง กลับฝันใฝ่ที่จะเรียนมหาวิทยาลัยชื่อดังสักแห่งที่มีการแข่งขันสูง มันดูเป็นเรื่องยากเหลือเกิน แต่ในที่สุดฉันก็ได้เข้ามาอยู่ในรั้วเหลืองแดง ได้มาเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์แห่งนี้

             พวกเราใช้เวลาอยู่กับน้องๆ ตั้งแต่เช้าจรดเย็น จากความรู้และประสบการณ์ต่างๆ ที่ได้เรียนรู้มา เราก็ถ่ายทอดให้น้องๆ อย่างไม่หวงแหน เพียงเวลาไม่กี่ชั่วโมง กลับทำให้เรารู้สึกถึงความรักและความผูกพันที่ต่างคนต่างมอบให้กัน ก่อนจากกันไปพี่ค่ายทุกๆ คนยืนล้อมน้องเป็นวงกลม พร้อมกับร้องเพลง พระราชนิพนธ์ยูงทอง เพลงประจำมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ จากนั้นก็บูมน้องด้วยเพลง TU Bloom เลือดชาวธรรมศาสตร์ไหลเวียนพลุกพล่านอยู่ในตัวฉัน และฉันก็เชื่อว่าน้องๆ ก็น่าจะรับรู้ได้ถึงความเป็นธรรมศาสตร์ และสุดท้ายเราปิดค่ายนี้โดยให้น้องๆ เดินจับมือพี่ๆ ทุกคน น้องบางคน รวมทั้งพี่ๆ ด้วย ถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเป็นน้ำตาแห่งความดีใจ ประทับใจ เสียใจ หรือเพราะเหตุผลอะไร แต่ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ แม้ว่าฉันจะไม่ได้เรียนจบที่นี่ แต่การต้อนรับของที่นี่อบอุ่นเหลือเกิน

           เมื่อมีพบก็ต้องมีพราก พวกเราเดินทางกลับมหาวิทยาลัยฯ ในเช้าวันรุ่งขึ้น เรื่องราวของความทรงจำผ่านเข้ามา

แปลเป็นภาพแห่งความประทับใจ แววตาแห่งความมุ่งมั่นยังคงตราตรึงอยู่ในห้วงใจฉันเสมอ ไม่ว่าจะเป็นความมุ่งมั่นของเหล่าน้องๆ นักล่าฝัน และความมุ่งมั่นของพี่ๆ เพื่อนๆ ในค่ายแนะแนวที่ทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจจนค่ายนี้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี แม้ว่าต่างคนจะต่างความฝัน ต่างจุดมุ่งหมาย แต่สิ่งที่ทุกคนล้วนต้องมีเหมือนกัน นั่นก็คือ 'ความมุ่งมั่น' นั่นเอง

ค่ายแนะแนวจังหวัดเชียงราย